Çocuğum Matematik Problemi Çözemiyor – Çocuğun Matematiği ve Korkularımız
Çocuğum Matematik Problemi Çözemiyor / Çocuğun Matematiği ve Korkularımız – Gamze ilkokulun ikinci sınıfında okuyordu. Bir gün, okul dönüşünde o her zamanki sevecen ve canlı hali yoktu üzerinde. Annesi “var bunda bir şey” diyerek, ayaküstü, “okulda bir şey mi oldu yoksa?” diye sordu Gamzeye. “Yok bir şey” dedi ilkin.
Çocuğun Matematiği
Bir zaman geçtikten sonra, odasında, “Ben bu matematiği yapamayacağım” diye feveranını mutfaktan duyan annesi yanına koştu ve Gamze’yi ağlar halde gördü. Kendisi “diskalkuli” ve “matematik korkusu” gibi şeyler duymuştu. Ama çok da hakim olmadığı bir konuydu. Karşısına alıp okulda olup biteni anlatmasını istedi kızından. Daha ilk kez ciddi bir şekilde sayılarla tanıştıkları o gün, öğretmenleri her nasılsa sayıları konu alan matematik dersinin oldukça zor oluşundan söz etmişti. Matematik olmadan da okul hayatında başarı sağlanamayacağını, işte sırf bu nedenden ötürü matematik dersine çok çalışılmasının gerektiğini söylemişti. Anlaşılan daha ilk günde ve ilk tanışmada Gamze’nin yüreğine matematiğe karşı bir soğukluk ve korku düşmüştü.
Çocuğum Matematik Problemi Çözemiyor
O gece sabaha kadar sayıları sayıklayıp durdu Gamze. Her zaman kalkar kalkmaz okul hazırlığını heyecan içinde yapan Gamze o sabah isteksizdi. Kahvaltıyı yavaştan alıyordu. Annesi davranışlarını gözlemliyor, okula karşı bir soğukluğun kızında açık bir şekilde belirdiğini görüyordu. Aynı okulda telafisinin kolay olmayacağına ilişkin bir öngörü de oluşmuştu kendisinde. İsteksizce davranan kızını biraz geç de olsa okula gönderdi. Akşam olunca evin babasıyla da enine boyuna konunun görüşülmesine karar verdi.
Çocuğun Matematiği – Anne ve baba desteği…
Çocuğun Matematiği ve Korkularımız – Gamze aslında evdeki davranışlarıyla zekâ düzeyinin yüksek olduğu anlaşılıyordu. Annesi ve babası okul hayatının parlak geçeceğini tahmin ediyorlardı Gamze’nin. Daha işin başında, duruma el atılmasının doğru olacağını düşünmüşlerdi. Gamze onların her şeyleriydi. Onun okuyup çevresine faydalı bir insan olmasını ne kadar istiyorlardı. Okuması ve yetişmesi uğrunda her fedakârlığı ve gerektiğinde saçlarını süpürge yapmayı bile göze almışlardı.
O günün akşamından tezi yok, bu tatlı duyguları besleyen anne ve baba, uykuya dalan Gamze’yi konuştular gece geç saatlere kadar. Müdür ve öğretmeniyle birebir görüşülmesinden okulların yeni açılması aşamasından, okulunun değiştirilmesi olasılığına kadar her alternatifin üzerinde ayrıntılı bir şekilde durdular.
Gamze’nin hayatı, eğitimi, yetişmesi ve motivasyonu önemliydi. Üzerinde ne derse ve ne de hayata karşı en küçük bir korku belirtisi olmamalıydı. Hayat sevgiye layıktı ve Gamze’de bulunması gereken şey yoğun olarak sevgi olmalıydı. Hayatın hiçbir karesinde olmaması gerekense korkuydu. Korku yeteneklerin engeliydi, motivasyonun baş düşmanıydı.
Çocuğun Matematiği – Matematik sevgidir…
Çocuğun Matematiği ve Korkularımız – Her varlıkta hâkim olan sevgidir. Bebek sevginin kucağında büyür, çiçek sevgi havasıyla açılıp saçılır, doğa sevgiyle yeşillenip canlanır ve evren sevgiyle anlamını bulur. Ve sevgi varlık âleminin mayası ve özüdür.
Gamze’nin annesi ve babası sevgiye bu anlamı yükledikleri için kızlarının hakkında karar vermekte pek zorlanmadılar. Zaten kirada kaldıkları evi değiştirmeyi hemen kararlaştırdılar. Gamze her şeyden önce öğrenimin bu ilk yıllarında sevgiyle tanışmalı, okuluna, derslerine ve öğretmenlerine karşı sevgi ile dolmalıydı. Attığı her adımda sevgi olmalı ki okuduğundan, dinlediğinden, duyduğu her öğütten yalnızca sevgiyi içine ve bedeninin gözeneklerine sindirebilsin.
Anne ve baba korkunun zerresini bile tattırmak istemiyorlardı Gamze’ye. Tatsa bile bilinç dışında olmamalıydı bu. Ertesi gün, baba başka mahalde ev kiralamak için çalıştığı yerden izin aldı. Anne de bir bahane bulup Gamze ile yakınlarının köyüne gitti. O gün çok neşeliydi Gamze. Bahçelerde, ırmak kenarında, ağaç gölgelerinde çok güzel vakit geçirdi.
Doğayı seviyordu zaten. Çiçekleri okşayıp sevdi, yakınlarının kuzularıyla oynadı ve akşama kadar yaptıklarıyla sevgi dolup çıktı Gamze. Korku onu o denli etkilemişti ki gün boyunca çok sevdiği okulundan hiç söz etmedi.
Annesi Gamze’yi gözlerken baba ile vardıkları kararın çok yerinde olduğunu anlamada gecikmedi. Bu ebeveyn çocukları, dünyaya bırakacağı meyve için, yani Gamze için yaşamıyor muydu sanki? Gamze’nin lehinde olan en küçük bir şey kadar dünyada bu ebeveyni sevindirecek başka bir şey olamazdı.
Akşam, baba iyi bir haberle dönüyordu eve. Çok uygun bir semtte, uygun bir kira ile ve başarılı bir ilköğretim okulunun çok yakınında ev bulmuştu. Nakliye şirketiyle de anlaşmıştı. Gamze bu taşınmanın asıl nedenini çok sormuş olmasına rağmen öğrenememişti ve öğrenmemeliydi de.
Taşındıklarının ertesi günü, baba önce okul müdürüyle, sonra sınıf öğretmeniyle Gamze ile ilgili ayrıntılı görüştü. Bu görüşmede, gerek okul müdürü ve gerekse sınıf öğretmeni bir pedagog gibi davrandılar. Babanın bu hassasiyetini tebrik ettiler. Her velinin çocuğuyla bu duyarlıkta ilgilenmesinin ne denli yerinde olduğunu ve bu anlamdaki veli-okul görüşmelerinin çok yararlı olduğunu söylediler. Bir sonraki gün, anne Gamze’yi okula götürdü.
Matematik Öğretmeninin kaderi…
Çocuğun Matematiği ve Korkularımız – Okul müdürünün odasında beklerken, sınıf öğretmeni gelip aldı Gamze’yi. O gün ne olmuşsa çok neşeli bir hava içinde gelmişti eve Gamze. Gözleri daha bir başka bakıyor, yüzü daha bir sevecenlikle parlıyordu. Bir sevgi yumağına dönmüştü sanki. Okuluna ve öğretmenine övgüler sıralamıştı sofra başında bir lokma bile tatmadan. Gamze’nin bir gün önceki sevimsiz hali tamamen uçup gitmişti.
Bu süreçte Gamze halinden, okulundan ve özellikle öğretmeninden memnundu. Anne ve baba da kızlarının bu neşesinden doyumsuz bir haz alıyorlardı. Bu zamana dek yemeyip yedirdikleri, giymeyip giydirdikleri ve üşüyüp korudukları Gamze için bundan sonra da saçlarını süpürge yapsalar ne olurdu? Gamze, dünyada gözlerinin ışığı değil miydi? Kısa bir süre içinde karar verip bütün yaptıklarına değmişti bu doğrusu.
Bir gün Gamze daha başka bir neşe içinde geliyordu eve. Bunu fark eden anne nedenini sormadan edemedi. Gamze gülüyordu; “Artık ben matematik dersini çok seviyorum” dedi. Defterine yazdığı rakamları, rakamların yazılışlarını gösteriyordu annesine. “Birden ona kadar, ondan elliye kadar saymasını da, yazmasını da, toplamasını da biliyorum. Öğretmenim, hayatın matematik olduğunu söyledi.” diyerek, sevincini kutluyordu. “İşte, işte bak anne!” diye, odada olan eşyaları saymaya başladı. Yan yana konulduklarında toplamının tam dokuz adet olduklarını söyledi. “Nereye baksam, her şey sayıları çağrıştırıyor kafamda!” dedi. “Köydeki yakınlarımızın sekiz koyunu yok muydu? Bir tane annem ve bir tane babam var” demeyi ihmal etmedi.
İnsan rakamlardan daha önemlidir…
Her şeyden önce eğitimin en çok muhtaç olduğu sevgidir. Sevgi hamuruyla yoğrulmadıkça eğitimin amacına ulaşması çok zor… Aslında zor olan hiçbir şey yoktu hayatta… Hayatın karelerine zoru gündeme taşıyan sevgisizliktir, başka bir deyişle korkudur. Kimi derslerin ötekilerden daha çok başarıldığının altında yatan asıl faktör de sevgidir. Matematikten başarılı olan bir öğrenciye “Bu dersten neden başarılısın?” sorusuna vereceği ilk cevap “Seviyorum bu dersi çünkü” sözüdür. Hayatta her dersin yeri de ayrıdır.
Sonuç: Matematik = Sevgi
Matematik gibi diğer bütün derslerin sevdirildikleri sürece başarılamamaları mümkün değil. “Çocuğum matematik problemi çözemiyor” demeye başlamışsak sebeplerini düşünmeliyiz. Eğitimde hiç kullanılmaması gereken şey de korku fenomenidir. Korkutularak hiçbir şey öğretilemez ve yaptırılamaz. Çocuklarımız mükemmel bir zekâ potansiyeli ile doğarlar. Bu potansiyeli işlevsel hale getirmek ve uygulama alanına başarıyla taşımak sevgi ve iyi bir motive ile mümkün. Ve elbette çocukların yetişmesinde anne-babanın rollerinin çok büyük olduğunu unutmamak gerekir.
